Veel van onze cursisten kennen mij inmiddels als de wederhelft van Sharon. Ik denk dat wij voor sommigen een ware attractie zijn: wij kunnen kibbelen als een getrouwd stel. Niet zo gek, gezien we dat ook al vier jaar zijn. Toch moeten wij hier vaak om lachen. Zaken en privé kunnen wij heel goed scheiden en waarschijnlijk daarom gaat het ook al jaren goed om samen hondentraining te verzorgen. Op zakelijke punten kunnen we elkaar figuurlijk wel eens in de haren vliegen, maar ik heb inmiddels geleerd Sharon te sturen waar nodig en verder vooral te laten in het ontwikkelen van haar ideeën. Het is best een keienkop en wat ze bedacht heeft komt er. Linksom of rechtsom.
Liefde voor dieren heb ik van huis uit meegekregen. Er waren bij ons in huis altijd dieren, waar de zorg meestal door andere gezinsleden gedaan werd. Als puber vond ik mijn playstation een stuk interessanter, maar emphatie voor het welzijn van dieren is er altijd geweest. Om een voorbeeld te noemen: in een film vind ik de dood van een dier emotioneler dan dat van een mens. Best gek als je daarover na denkt, maar anders kan ik het niet beschrijven. Dit is nooit weggegaan. Van de week nog vloog er een lijster hard tegen ons bovenraam. Na korte stuiptrekken verliet het leven zijn kleine lichaampje. Sharon en ik waren er beiden over ontdaan en hebben de lijster netjes begraven. We hebben er nu niet de mogelijkheden voor maar we zijn er beide zeker van dat we later een goed huis willen worden voor meerdere dieren.
Ik heb van dichtbij gezien hoe de passie voor iets kan uitgroeien tot een bedrijf. Toen Sharon en ik onze eerste hond kregen, Pax de labrador, zijn we beiden erg zoekende geweest naar onze weg in de training. Ik weet nog goed dat Sharon huilend op een bankje zat, na twee weken lang door de wijk getrokken te zijn waarbij alles leuker was voor Pax dan wij. Of wij wel de beste match voor hem waren. Ja zei ik resoluut. Dit kunnen wij en dit doen wij, hoe lang we er ook voor nodig hebben. En zo gingen we samen aan het werk met project Pax. Doordeweeks was alle zorg voor Sharon (we woonden beide nog bij onze ouders) en in het weekend nam ik de uitlaatbeurten voor mijn rekening. Toen merkte we al hoe belangrijk het kan zijn om samen één lijn aan te houden. Ik vond het prettig om een flexlijn te pakken, zodat ik niet elke ronde in trainingsstand moest staan (zeker in het begin was het trekken aan de lijn echt heel erg), maar dan kreeg ik steevast op mijn donder van Sharon die in de hele week daarvoor het netjes lopen aan een korte lijn had getraind. Na mijn uitlaatrondes kon zij dan weer opnieuw beginnen.
Door de ambitie van Sharon om gedragstherapeut te worden werd ik ook getriggerd om mij verder in dit vak te verdiepen. Ik ging toch al mee naar alle trainingen en het aantrekken van een trainersjas was een kleine stap. We ontdekten ook al snel dat we echt verschillende kwaliteiten hadden. Ik ben meer een trainer, let meer op handling en uitvoering terwijl Sharon zich richt op gedrag. Dat heeft ze inmiddels ingehaald, want ze vindt het niet fijn om ergens minder sterk in te zijn haha.
Het is voor mij niet altijd makkelijk geweest om het geven van trainingen te combineren met mijn andere werk (nu: accountmanager buitendienst ICT in de zorg). Zeker toen ik in het begin, voor mijn gevoel, fouten maakte of niet wist hoe iets op te lossen had ik de neiging om te stoppen. Niet omdat ik het vak niet leuk vind, in tegendeel. Maar ik kon onzeker zijn en een fout kon voelen als falen. Gelukkig is dit veel beter. Je hoort wel eens dat wijsheid met de tijd komt en nu ik de 30 gepasseerd ben durf ik dat wel te bevestigen. Natuurlijk houd ik een gezonde onzekerheid. Zonder onzekerheid sta je niet open voor leren en vernieuwing. Ik wil juist constant in ontwikkeling blijven.
Nu mijn interesses steeds meer richting sport gaat (lees: training marathon) is het idee ook gekomen om sportlessen voor mens en hond te ontwikkelen. Omdat ik wil dat dit goed gebeurt ben ik daar nog niet mee gestart. Lesgeven is één ding, maar ook zorgdragen dat fysiek alles goed verloopt is een tweede. Momenteel zit ik dus vol in dat proces en ik ben erg benieuwd hoe dit in de toekomst zal verlopen.
Naast sport houd ik ook erg van natuur. Op vakantie ga ik dan ook het liefst naar landen als Oostenrijk of Duitsland. Niet dat ik andere plekken op de aarde niet zou willen bezoeken, maar ik ga graag waar mijn honden met mij mee kunnen. Iedere keer wanneer ik in een van bovenstaande landen ben denk ik: meer heb je toch niet nodig? Ik zou best wat meer willen leren over natuurfotografie. Ik ben gek op natuur platen en we hebben thuis dan ook een hele verzameling boeken. Tot op heden heb ik niet de rust kunnen vinden om mij hier verder in te verdiepen.
Stiekem is het een droom om later mijn gehele werkzame tijd aan honden te kunnen besteden. Maar op dit moment ben ik blij met de afwisseling en het stukje zekerheid dat mijn vaste baan met zich mee brengt. We willen voor het bedrijf beslissingen maken, omdat we denken dat dit de kwaliteit ten goede komt en niet omdat het moet en er daardoor niet achter staan. De tijd zal het leren.
meer lezen
8 keer per jaar brengen wij een online E-magazine uit. Het eerste nummer is ter introductie kosteloos via onze site te lezen. Meer info via onderstaande knop.