Hondenbaan: Sharon van Wijngaarden

Het was even slikken op kerstavond 2013, ergens bij iemand thuis. 'Werken met honden? Tijdelijk bedoel je, tot je iets kan vinden?' 'Nee pa, voor altijd'. 'En je kunstopleiding dan? Het gaat toch best goed met opdrachten.' Ik ben het niet van mijn vader gewend, maar dit plan bevalt hem op zijn zachtst gezegd totaal niet. 'Het komt goed pa, echt'. 'Laten we gaan eten, we hebben het er nog wel een keer over.' En zonder er nog verder over te praten begonnen we aan het kerstdiner.

Ik denk dat voor ieder kind de toestemming, aanmoediging of steun van een ouder belangrijk is.

Mijn ouders zijn altijd mijn grootste cheerleaders geweest. Welke hobby ik ook wilde uitvoeren, welk gek idee ik ook had. Mijn vader die duidelijk op de handrem trok toen ik zei met honden te willen gaan werken was voor mij een onverwachts moment. Maar het is ook het beste geweest wat De Hondenkaravaan kon overkomen. De drive die ik vanaf het begin gehad heb om te bewijzen dat ik met dit werk een leven kon opbouwen, heeft er nu jaren later voor gezorgd dat we staan waar we staan. Daarmee bedoel ik niet dat ik de mening van mijn vader zag zoals negatief kritiek waar je onmiskenbaar mee te maken krijgt wanneer je buiten de norm gaat. Nee die kritiek werkt voor mij als een andere motivatie om nog beter mijn best te doen. Die komt veel meer voort uit 'ik zal je eens laten zien'. Richting mijn vader wilde ik vooral mijn gevoel over deze stap overbrengen. Duidelijk maken dat mijn passie voor honden ver vanuit mijn binnenste komt. Een drive die sterker is dan alle stemmetjes die zeggen: het lukt je niet, je krijgt nooit een goedlopend bedrijf. En die stemmetjes zijn er. Minder dan vroeger, maar ze zijn er nog steeds. Geen belemmering, maar een gezonde onzekerheid die mij nieuwsgierig houdt naar alle nieuwe informatie die er rondom mijn vak te vinden is. De drive om aan mijn ouders te kunnen laten zien: ik red mij wel en ik doe waar ik gelukkig van word is één van de belangrijkste zaken waarom ik vandaag de dag ben wie ik ben. 

Voor wie zich afvraagt of ik inmiddels het vertrouwen in mijn plannen bij mijn vader heb vergroot: don't worry! Hij schreeuwt het natuurlijk niet heel de dag van de daken, maar ik ken hem goed genoeg om te weten dat het wel snor zit. De afgelopen jaren hebben wij ups en downs gehad en met beiden hebben we tot nu altijd weten om te gaan. Toegegeven, niet altijd zonder slag of stoot. Nauw betrokken zijn bij wat je doet zorgt er soms voor dat je over je eigen grens gaat. Dat iemand je kan raken, positief of negatief, op de plekken die het gevoeligste zijn. Waar ik bijzonder veel moeite mee gehad heb is de 'maar je hebt toch hart voor honden' kaart die soms getrokken wordt. Daar zal ik in een ander nummer verder over schrijven.

Nadat ik besloten had te gaan laten zien waarom dit werk voor mij zo belangrijk is, moest ik wel ergens een start gaan maken. Met mijn eigen eerste hond Pax vond ik in de omgeving geen aansluiting bij een hondenschool. Achteraf, met de kennis van nu, heb ik niet op de juiste plekken gezocht. Pax had een aardige lijst gedragsproblemen, wat voor een reguliere hondenschool gewoon niet behapbaar was. Ik was vrij blanco op het gebied van hondentrainen. Als een spons zoog ik alle info op die ik over honden kon vinden. Van Martin Gaus tot Cesar Milan. Er zijn wat tranen gevallen in die periode, want ik snapte soms geen bal van mijn eigen hond. Volgde ik de adviezen van de één op dan lukte het ander niet en andersom. En Pax leek vooral iedereen leuker te vinden dan mij.

Wat door mensen in het park (vooral mannen, ik weet niet waarom) uitgelegd werd als: je hebt geen overwicht, je bent hem niet de baas. Er zijn er wat geweest hoor die dat meisje met de krullen (want die had ik toen nog) en haar regenlaarsjes met strik graag wilde vertellen hoe ik dit allemaal moest aanpakken. Net voor het punt dat ik echt knettergek werd besloot ik alle adviezen van buiten af te laten varen en te gaan doen wat voor mij het beste voelde. Hoe ik zelf behandeld wilde worden. Want zelfs in die tijd hoefde je mij niet te vertellen dat honden geen emoties en karakters hebben. Een hond die je met een pruillip gaat zitten aankijken en vervolgens zuchtend naar zijn plaats loopt wanneer je tegen hem zegt dat hij géén koekje krijgt heet karakter mensen. En emoties. Enfin, ik ging het dus doen op de manier waarop ik zelf behandeld zou willen worden. Vriendelijk, positief, maar hier en daar een duidelijke grens aangeboden krijgen. Die heb ik soms nodig en daar gedij ik prima bij. Anders bestaat het risico dat mijn woonkamer binnen no time vol staat met gouden dierenbeelden die zeer zeker over de grens van 'is het kitch' heen gaat. Of een varken in de tuin. Vriendelijk, postief, maar met grenzen: zo ben ik Pax gaan trainen. Daar kreeg ik aardig de schwung in en in plaats van commentaar over de hond die mij de baas wilde zijn vroegen mensen nu hoe ik hem getraind had. En zelfs dat ik wel makkelijk praten had met mijn goed luisterende hond. Ik vind het nog steeds zo jammer dat ik het proces met Pax niet op video heb gezet. Ik zou het zo graag willen laten zien, zeker wanneer mensen enorm aan het worstelen zijn met de opbouw van hun relatie met de hond. Pax en ik hebben van nature geen band gehad, maar zijn inmiddels een hand en 2 poten op 1 buik. Ik kan met hem lezen en schrijven, maar dat heeft zeker wat voeten in de aarde gehad. Mijn motivatie om mensen te gaan helpen stampt ook uit die tijd. Want net als voor Pax wil ik mensen helpen met vriendelijkheid, positiviteit en hier en daar regels en grenzen (bij de een wat meer dan de ander, het is tenslotte maatwerk). Maar met alleen die insteek heb je niet genoeg. Praktijk ervaring is gigantisch belangrijk, maar wat mij betreft wel onderlegd met theoretische kennis. Een opleiding tot gedragstherapeut werd al snel het doel, maar de kosten hiervoor zijn hoog. Daarbij was mijn praktijk ervaring op dat moment ook niet gigantisch en dus besloot ik om te beginnen met een uitlaatservice. Want waar leer je nou meer over hondengedrag dan er elke dag middenin zitten. Daarbij bracht dit ook geld op en was het voor mij een win win situatie. Toegegeven, als ik wel het opleidingsbudget op mijn bank had staan weet ik niet zeker of ik het ook op deze manier had gedaan. Ik ben gek op leren en zo'n hele opleiding vind ik een super leuk avontuur. Maar zo ging het niet en dus startte ik met de uitlaatservice, met in mijn hoofd altijd het idee om uiteindelijk weer in de schoolbanken terecht te komen. Met ongeveer 10 bijbaantjes spaarde ik mijn eerste uitlaatbus bij elkaar en het restant gebruikte ik voor de Erkend Uitlaatservice opleiding bij Martin Gaus, mijn eerste ervaring met hoe verschillend mensen over honden kunnen denken. Niet de docenten, maar de leerlingen. Ik reed door de hele regio, blij om klanten te hebben, blij om zoveel mogelijk honden in handen te hebben. 

Ongeveer gelijk startte ik als aspirant trainer bij de hondenschool van de Dierenbescherming. Daar kwam ik terecht bij een hele warme club mensen, waar ik nog steeds fijn contact mee heb. Op het ene vlak leerde ik over gedrag en het andere vlak over didactiek. Want naast een hond moest je ook nog iets met een begeleider. Die kun je wel altijd proberen om met vriendelijkheid, positiviteit en hier en daar grenzen wat te leren, maar je komt dan al snel van een koude kermis thuis. Iedere hond heeft een eigen karakter en aanpak, maar mensen zeer zeker ook. Door de jaren heen heb ik geleerd dat een klik met je cursist de allerbelangrijkste basis is. En dat het niet kunnen begeleiden van iemand niet persé wat zegt over je kwaliteiten als coach, maar of de klik er wel is. Ik weet zeker dat er mensen zijn die zich helemaal in mijn manier van doen kunnen vinden en dat er mensen zijn die er helemaal niks mee hebben. Ik streef altijd naar het beste uit iemand halen en probeer daarbij eigen inzicht te creëren. Maar dit kan voor sommigen, weet ik inmiddels, verwarrend zijn. Hoe gelukkig prijs ik mij dan ook met een team van 4 trainers die ieder mij aanvullen op punten waar ik niet sterk op ben.

Na ongeveer 3 jaar voelde ik dat het tijd werd om mij verder te gaan ontwikkelen. Daarbij speelde ook lichamelijke klachten inmiddels een rol, waardoor de beslissing om de uitlaatservice over te dragen eerder gemaakt moest worden dan ik in mijn planning had staan. Inmiddels maakte ik (en beheer ik nog steeds) gebruik van een omheind terrein waar ik naast het gewoon uitlaten van honden veel meer kon trainen en ook verschillende honden met o.a. gedragsproblemen kon gaan aannemen. Vanaf het punt dat ik het eigen terrein heb gekregen is mijn praktijk ervaring erg gegroeid. In die hoedanigheid leerde ik ook Petra kennen, die met haar hond Cooper uit het buitenland bij mij kwam. Hij kon niet los op openbaar terrein, maar had wel een uitlaatservice nodig. Gaandeweg groeide er een vriendschap tussen ons en de mogelijkheid om het stokje van de uitlaatservice over te geven. Nu bijna een jaar later heeft zij de dienst volledig onder eigen naam overgenomen en spring ik alleen nog af en toe bij wanneer dit nodig is. Bij de wens om verder te ontwikkelen kwam ook de beslissing om zelfstandig als trainer lessen te gaan verzorgen. Tot dan gaf ik alleen les bij de Dierenbescherming. Door een verandering van teams en de beslissing van het team waar ik toen in zat om te stoppen werd ook deze beslissing voor mij makkelijker om te maken. Daarbij voelde het ook goed om mijn eigen ideeën verder te ontwikkelen. Individuele begeleiding speelde daar een grote rol bij en zo kwam het dat ik in 2016 zelfstandig verder ging met les geven. Nouja, zelfstandig. Jordy, mijn partner, ging mee. Hij was tijdens mijn begin periode bij de Dierenbescherming besmet geraakt met het hondenvirius en al snel volgde ook hij de opleiding tot hondentrainer. Ik kan niet beschrijven hoe fijn het is om iemand thuis te hebben die mijn passie deelt. Jordy houdt mij scherp en durft ook kritiek te geven. Wij kunnen pittige discussies voeren en vervolgens gezellig weer met elkaar aan tafel over voetbal praten. Mensen die ons leren kennen moeten daar soms aan wennen. Wij vinden het meestal heel grappig. 

En zo komen we bij de dag van vandaag. Ik werk fulltime in de hondenwereld. Een paar uurtjes per week ben ik in loondienst bij stichting Contacthond, waar ik de eer heb om met geselecteerde therapiehonden mensen met een hulpvraag te mogen begeleiden. Daarnaast stuur ik het team aan van trainers, elk met een eigen specialiteit en interesse. Zelf werk ik graag met honden met angst. Misschien wel omdat ik zelf in mijn leven veel angst heb gehad en heb geleerd hier mee om te gaan. Ik mag heel wat toffe bedrijven tot mijn vrienden rekenen en ik leer elke dag nog veel bij. Over het omgaan met honden, over het omgaan met mensen en over het omgaan met mijzelf. Elke dag word ik nieuwsgieriger naar wat honden ons allemaal te leren hebben. 

8 keer per jaar brengen wij een online E-magazine uit. Het eerste nummer is ter introductie kosteloos via onze site te lezen. Meer info via onderstaande knop.